Modderland

. In Modderland wandel ik in cirkels verder van huis weg, langs de stroom, de polders van het Waasland in. Het boek is een ode aan het verwilderen van de rivier, het herstellen van het moerasland aan de Durme, maar ook aan het wandelen zelf. Door de bressen in de dijk en de getijden stroomt het brakke water in en uit het land. Er worden bulten slijk gevormd, ineen gezogen kuilen, vogels foerageren er in de uitdrogende riviertjes, een ree kijkt naar de eenzame mens. Zo ontstaat een microwereld die doet denken aan ons landschap zoals het altijd was bedoeld: uitgestrekt groen, wild, mysterieus en onvoorspelbaar. 

The power of a fearless body

Ik volgde een tijdje de trainingen van Turnkring Rust Roest te Sint-Niklaas ter voorbereiding van het galabal.
Niet alleen het gemak waarmee de jonge lichamen de zwaartekracht uitdaagden fascineerden mij, maar ook hun onderlinge bewondering en kameraadschap.
Samen beleefden ze het plezier om telkens hoger, verder, sneller boven zichzelf uit te stijgen. Ondanks de moeilijke omstandigheden om te fotograferen - de vele toestellen en het weinige licht - werd ook ik uitgedaagd om toch dat ene shot te vangen waarin zij gewichtloos leken te zweven.
Op die manier werden die zondagochtenden ook voor mij een streven naar een snel herhalend gelukt moment.

Wij waren wolven.

In 2020 maakten een scheiding en Corona mijn gedachten donker en diep, maar de kinderen in de straat verzamelden zich en hielden stiekem bijeenkomsten in de tuinen en de kelders van onze huizen. Ze groeiden recht omhoog in de veranderende schakeringen van licht en kleur. Ik zag ze door mijn fototoestel en het opende mijn zintuigen. Ze waren zich van mijn kijken bewust en werden benieuwd naar mijn foto’s. Soms wandelden we samen naar plaatsen die mij rustig maakten: de kleiputten, de moerassen rond de Durme en de Schelde. Daar had de dolgedraaide, letterlijk verziekte wereld geen vat meer op ons. Ze begonnen er spontaan te spelen, maakten taferelen, luisterden vaag naar wat ik wilde, maar dreven vooral op eigen impulsen. Ze bleven wild en onhandelbaar. Zo waren wij een vrije roedel wolven. Daarin kent elk lid zijn plaats en is er ruimte genoeg om als individu te verdwijnen, terug te keren, eerlijk en ontspannen te bestaan in het nu. 

Stalking Ditmar

Ditmar Goes, mijn stiefzoon, leeft luisterend en op de tast. Het beeld is hem vanaf de geboorte vreemd.
‘Mag ik jou eens volgen?’ vroeg ik. "Ok’ zei hij ‘leuk".
Een jaar lang volgde ik hem, gefascineerd door de snelheid waarmee hij zich voortbeweegt, maar ook door de humor, de warmte, het gemak en de liefde van iedereen rondom hem.
Het werd mijn eindwerk fotografie.
'Wil je er een geluidsband bij maken, jouw impressie van de foto’s? Misschien kunnen degenen die erop staan ze beschrijven?" vroeg ik toen het lente werd. "Hm …’" zei hij "Ok. … doe ik. Leuk.".